Pap, een 82 jarige vitale man, fietste samen met mam nog zeker 5000 km in de wijde omgeving van t Brabantse land graag hun rondjes. Alle terrasjes rondom hun fietsroutes waren al eens bezocht. Ze genoten en stonden nog midden in t leven. Begin april 2023 werd pap plots erg benauwd. Hij had in de tuin gewerkt en kon van t ene op t andere moment niet meer vooruit. De volgende dag ging pap de medische molen in… als snel werd duidelijk dat hij kanker had, tussen zijn longen, de benauwdheid werd veroorzaakt doordat de tumor ws tegen een zenuw drukte die de spier van het middenrif moest aansturen, paps middenrif stond hierdoor stil en hoog en dus weinig longinhoud overhield. Er werd verder onderzocht naar de definitieve oorzaak en behandeling. Een ruime week later wisten we dat pap een zeldzaam sarcoom had wat agressief was, en zelfs palliatieve behandeling niet aan zou slaan op dit type sarcoom…
Het nieuws sloeg in als een bom, en het proces van verwerken en acceptatie was begonnen. En dat valt niet mee. Mam deed haar best om pap zo goed mogelijk te verzorgen, maar hoorde tussen “de regels” dat t ook voor haar steeds zwaarder werd. Na t weekend dat we de HAP hadden bezocht en de nacht daarna waarin 112 is gebeld heb ik besloten om weer thuis te gaan wonen, mam en pap de ondersteunen en verzorgen zolang dit nodig zou zijn….
Terug kijkend is dat een hele mooi intens waardevolle dankbare perioden geweest. Vele mooi gesprekken gevoerd met pap over zijn tijd, onze kindertijd.. ons gezin wat uitgroeide tot wat het nu is… De vele bezoekjes die pap kreeg van zijn broers zussen zwagers en schoonzussen waren “goud” voor hem en heeft hier intens van genoten. Maar pap leverde elke dag in. De “maanden” waar de huisarts t over had geloofde wij niet in, “weken” klopte meer bij ons gevoel. Op een ochtend, t was zaterdag 13 mei, toen ik aan pap vroeg of hij nog een keer ergens naar toe wilde, en opperde een paar dingen waarvan ik dacht dat hij die wel leuk vond….. “Mwa.. hij wist t zo net niet”. Ook omdat hij fysiek niet meer in staat was om 5 stappen te zetten zonder t gevoel te hebben “de alpe d’huez” te hebben beklommen. Maar toen kwam zijn wens toch uit zijn mond. Bescheiden zoals hij is vertelde pap dat hij nog wel afscheid zou willen nemen van de biljartclub waar hij 30 jaar met lief en leed gespeeld heeft. Mijn hart smolt en was blij dat hij dit had uitgeproken.
“Corona-tijd” heeft ook positieve dingen met zich meegebracht. Ik appte mijn oude test-straat-collega: Wilco van Wijk om 8:10 zaterdag ochtend, en 8:33 uur had ik eigenlijk al groen licht dat pap 3 dagen later afscheid kon nemen van zijn geliefde biljartvrienden dmv de wens ambulance van just4care van Wilco.
Patrick en Heleen kwamen pap ophalen. En brachten hem 5 km verder naar Sambeek waar zijn clubje en vrienden klaar stonden voor een lief woordje een knuffel een lach en een traan. De foto’s zeggen meer als woorden. Pap heeft genoten. Nadat hij afscheid had genomen binnen van zijn biljartvrienden stonden buiten zijn broers (schoon)zussen zwagers en andere familie hem op te wachten…. Gewoon geweldig. Dit had hij niet verwacht…
Dankbaar is t woord wat hij de laatste weken heel vaak heeft uitgesproken en dat gold ook zeker voor deze dag.
2 weken en 2 dagen later is pap stilletjes vertrokken in zijn slaap, met een glimlach om zijn mond…..
Ipv bloemen op zijn crematie kozen we voor 2 goede doelen… KWF en de wens ambulance “wish en care” we hebben een prachtig bedrag opgehaald, en hopen dat ze nog vele mooie wensen mogen vervullen zoals bij ons…. Hartverwarmend en geweldig om dit mee te mogen maken…
1000x dank namen ons pap en mam.
