Maandag 13 juni 2022 is een heel bijzondere dag geworden, de dag van de wensvervulling van Marjolijn.
Haar grote wens sinds tientallen jaren was de zee weer te zien, de branding en de zeemeeuwen te horen en de zeewind te ruiken.
Helaas is het vanwege haar gezondheid niet mogelijk om in een auto of trein te stappen en naar zee te gaan. Dus dagdroomde Marjolijn over de zee én sprak zij met ons ooit over deze wens.
Wij hebben dit in onze oren geknoopt en zijn gaan zoeken naar manieren om de wens in vervulling te laten gaan. Diverse p
ogingen strandden (wat een woordspeling). Even dachten we dat de wens niet te verwezenlijken was. Maar we bleven het proberen.
Uiteindelijk werden wij in contact gebracht met de Stichting Wensambulance Wish and Care. Ongelooflijk blij waren we met het bericht van de heer Wilco van Wijk dat de Stichting Wensambulance de wens wilde oppakken! Wij konden het goede bericht gaan brengen.
In een fijn gesprek met Kim, de verpleegkundige en verantwoordelijk voor de planning, gaven we aan wat de wens inhield: Marjolijn wilde dolgraag naar Zoutelande, de plaats waar haar jeugdherinneringen liggen. Kim is met deze wens aan de gang gegaan, heeft het administratief in orde gemaakt en heeft reserveringen gemaakt.
Er werd een datum geprikt: 13 juni, met het voorbehoud dat de regen niet in bakken uit de hemel zou vallen.
Toen begon de voorpret: nadenken over wat er allemaal mee moest. Als eerste natuurlijk Govert, de hulphond, steun en toeverlaat sinds jaren. Ook mocht Marjolijn bedenken of zij onderweg nog ergens wilde stoppen. Al snel kwam de boulevard van Vlissingen in haar gedachten. Ook een plaats waar herinneringen lagen aan vakanties met haar ouders, broer en zussen.
En zo naderde de dag. We hielden de weersverwachtingen nauwgezet in de gaten. Het zag er goed uit: zon en wolken, wel een dipje in de temperatuur: 16 graden en een noordwestelijke wind.
We vernamen dat deze wens de eerste was die de Stichting in vervulling zou laten gaan. Dus niet alleen spannend voor ons, maar wellicht ook voor de vrijwilligers. Die spanning viel snel weg toen de wensambulance voorreed en we kennismaakten met Megan, de wensbegeleidster en Maurice, de chauffeur. Wat een fijne en zorgzame mensen!
Marjolijn werd voorzichtig op de brancard in de auto geholpen, Govert, de hulphond, kreeg een plekje naast haar en Megan zag erop toe dat alles goed verliep. Wij reden in de auto mee, want de wensambulance biedt plaats voor maximaal 1 begeleider. En wij wilden natuurlijk beiden mee!
En zo begon de rit naar Zoutelande. Maurice reed heel behoedzaam en een kleine twee uur later reden we dit gezellige Zeeuwse dorpje in. De wensambulance heeft meer rechten dan een gewone personenauto, dus terwijl Marjolijn uit de ambulance geholpen werd en al in de gereserveerde speciale strandstoel met grote grijze luchtbanden zat, parkeerden wij de auto. We moesten even zoeken en toen zagen wij elkaar weer. Megan duwde de strandrolstoel al voort over het mulle zand. Ze waren inmiddels al bij de branding.
Ondertussen was het hoog tijd voor koffie. Maurice en Megan leidden ons naar een strandpaviljoen met een fantastisch uitzicht op zee. We genoten van Zeeuwse bolussen, heerlijke appeltaart en even later van een prima lunch. Ook Govert genoot van zijn lunch: hondenkoekjes en een stukje banaan.
Het was gezellig kletsen met Megan en Maurice. We waren geroerd door hun warme zorg. Megan, die naast wensbegeleidster verpleegkundige is, hielp o.a. met de medicijnen.
De tijd ging eigenlijk te snel. De zee lonkte…. snel gingen we richting strand. Er volgde een voor Marjolijn heel speciaal moment: ondersteund door beide vrijwilligers, stond ze in de branding! Na bijna 30 jaar het zeewater tussen de voeten voelen stromen! Zo bijzonder!
Ondertussen werd het steeds zonniger. Het was ideaal weer, niet te warm en een frisse, zuivere zeelucht, het kon niet beter!
We zijn een hele tijd op het strand gebleven. Marjolijn zat in de rolstoel te genieten bij de vloedlijn, Govert lag naast haar. Ook hij had het erg naar z’n zin. Hij stak regelmatig z’n neus omhoog in de zeewind!
Ook Megan en Maurice konden het goed met hem vinden.
We maakten foto’s en hadden plezier met de hoedenparade; de mooie zonnehoed van Marjolijn wisselende van hoofd naar hoofd. Zelfs Govert moest eraan geloven.
Megan en Maurice vonden nog een mooi plekje om te zitten: tussen de golfbrekers. Bijzonder het zeewier, dat zich hecht aan de verweerde palen.
Op enig moment moesten we dit fijne strandbezoek beëindigen. Maar er stond nog iets moois te wachten. Maurice had zijn huiswerk meer dan goed gedaan en wist een bijzondere plek aan de boulevard van Vlissingen. Hij reed de ambulance naar beneden naar een plekje zonder verkeer. Hierdoor ontstond een extra genietmoment: het zicht op zee, de voorbijvarende zeeschepen, een hondje op het strand dat achter een bal aan rende
en het prachtige weerkaatsende licht van de namiddagzon. De zee glinsterde als zilver.
De vrijwilligers van de wensambulance hadden al eerder aangegeven dat ze de hele dag beschikbaar hadden. Maar uiteindelijk werd het 18:30 uur en we wisten dat we nog een kleine twee uur moesten rijden naar huis.
De spullen werden ingepakt. Tijd voor vertrek. Als afsluiting kon Marjolijn, halfzittend in de ambulance, nog genieten van de rit over de boulevard.
Zo kwam een einde aan een fantastisch bezoek aan Zoutelande en Vlissingen, de wensvervulling van Marjolijn. Ze heeft ontzettend genoten. Alles liep perfect. Wat een lieve en zorgzame medewerkers zijn Megan en Maurice. Zo’n geweldige mensen!
Dank Stichting WensAmbulance Wish & Care!
Wij wensen jullie veel succes met jullie Stichting en hopen dat jullie heel veel wensen in vervulling mogen brengen.
Marjolijn, Gerlies, Myriam en natuurlijk ook Govert
